Παγκράτι, Αθήνα, Ελλάδα

Έχω να σε δω κοντά μια δεκαετία και σε βλέπω στο πάρτι ενός κοινού γνωστού. Ειρωνικό, γιατί κανείς από τους δυο μας δεν τρελαινόταν ποτέ για πάρτι. Κι όμως, δύο άνθρωποι που κάποτε ήταν τρελοί ο ένας για τον άλλον τώρα βρίσκονται στον ίδιο χώρο, λογικοί πια.

Έρχεσαι και τσουγκρίζεις το ποτήρι μου με την μπίρα σου. «Bacardi;» με ρωτάς. «Coca-cola. Zero» σου απαντώ και γελάμε κι οι δύο. Κοιτιόμαστε λες και προσπαθούμε να χωρέσουμε δέκα χρόνια στο βλέμμα μιας στιγμής. «Είσαι καλά;» ρωτάω, ενώ ταυτόχρονα με ρωτάς τι κάνω. Τελικά δεν απαντάει κανείς μας στην ερώτηση του άλλου, μόνο χαμογελάμε.

Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν στο πάρτι. Μας χαιρετούν, σου μιλάνε, με ρωτάνε για την Πράγα, για τη δουλειά, για τα σχέδιά μου, σε κοροϊδεύουν για τα μούσια που έχεις αφήσει, σου δίνουν τσιγάρα, σε φλερτάρουν, χορεύω, με κοιτάς, καπνίζεις, σε κοιτάζω… Μου λες να φύγουμε, να πάμε μια βόλτα στην Αθήνα με τα πόδια. Σου λέω ότι έχω παρκάρει Παγκράτι, λίγο έξω από το Παλάς. «Δεν πειράζει» μου λες «δε θα πάμε μακριά».

Έχει πάει 03:00 και περπατάμε ξημερώματα Κυριακής σε μία άδεια Αθήνα. Δε μιλάμε καθόλου για το παρελθόν. Σχολιάζουμε πόσο έχουμε σιχαθεί αυτήν την πόλη και πόσο δεν μπορούμε να κάνουμε μακριά της. Σου λέω πόσο μου είχε λείψει να διαβάζω βιβλία στο μετρό και μου λες ότι με είδες κάποια στιγμή, όταν γύρισα από την Πράγα, στο μετρό του Ευαγγελισμού να διαβάζω Μπέκετ και πως ήμουν κάπως θλιμμένη. Σου λέω ότι δε θα μπορούσα να είμαι κάτι άλλο διαβάζοντας Μπέκετ. Γελάς. «Είσαι χαρούμενη;» με ρωτάς. «Δεν έχεις δικαίωμα να ξέρεις» σου απαντάω. Μου δίνεις ένα φιλί στον ώμο. «Τώρα;» μου λες. «Ειδικά τώρα» σου απαντώ σηκώνοντας το πουκάμισό μου, που έχει πέσει στο πλάι.